Grecjo piękna!

Grecjo piękna!… twe dziwiąc ramiona z marmuru

I – serce… pytam: co się też stało z Homerem,

Który cię uczył śpiewać z gwiazdami do chóru?

Gdzie jego grób? lub chata? – mów! chociażby szmerem

Fal egejskich, bijących w heksametr o skałę –

Rytmem klasku ich rzeknij – zapisz, w piany białe!

 .

Wdzięczna Grecjo! – a co się i z Fidiasem stało,

Który cię uczył kibić wyginać dostojnie

I stąpać jako bogi, duchem czując ciało -?

Czy on w więzieniu przepadł? Milcjad czy na wojnie?

 .

Temistokles, Tucydyd, Cymon… czyż skazani?!

Grecjo! – a co się z słodkim Arystydem stało,

Który-ć przebaczać uczył, cierpiąc jak wygnani?

A stary Focjon, bitwę co wygrywa z chwałą

Nim mu podawasz trucizn… a Sokrat??…

 .

…Oh! Pani,

Błękitno-oka, z równym profilem Minerwy…

– Stąd to zwaliska twoje są, jak ty, nadobne,

Wita się je z radością!… a żegna z tęsknotą,

Rosami operlone rwąc fijołki drobne,

Jedyne, co łzawieją tam… i rosną po to.

.

Cyprian Kamil Norwid 'Marmur biały’

Ilustracja 1: ’Szkoła Ateńska’ malowidło ścienne Rafaela (1483-1520) w pałacu watykańskim

Ilustracja 2: obraz Leo von Klenze (1784-1864) – niemieckiego architekta, malarza i pisarza