Eleganckie i stylowe buty na zimę

Z roku na rok mamy coraz łagodniejsze zimy, zatem wymogi co do zimowego obuwia, ulegają złagodzeniu. Być może kiedyś dojdziemy do takiej sytuacji jaka obecnie jest np. we Włoszech, gdzie loafersy są butami całorocznymi. Ale chyba nieprędko, gdyż nasza zima potrafi jednak pokazać swoje mroźne oblicze. Doświadczyliśmy tego kilka dni temu, gdy już nie to, że loafersy, ale także inne półbuty okazywały się mało przydatne i – przede wszystkim – niepasujące do aury.

Muszę tu jednak zrobić pewne zastrzeżenie. Każdy wie, że eleganckie półbuty (szczególnie te na skórzanej podeszwie) należy chronić przed kontaktem z wodą, śniegiem i śnieżno-solną breją, która jest codziennością na chodnikach miast po opadach śniegu. Przy czym słowo „chronić” można rozumieć dwojako: albo w takich warunkach zakładać inne buty – bardziej do tych warunków przystosowane, albo stosować ochraniacze na buty, czyli kalosze. To drugie rozwiązanie jest idealne gdy udajemy się na jakieś wydarzenie, na którym trzeba wyglądać elegancko, albo po prostu do pracy, w której obowiązuje kod garniturowy. Po zdjęciu okrycia wierzchniego i kaloszy, pozostajemy w eleganckim i spójnym zestawie: garnitur plus eleganckie półbuty.

Jednak celem mojego dzisiejszego wywodu nie jest zachwalanie kaloszy, a zwrócenie uwagi na buty, które łączą w sobie odporność na trudne zimowe warunki i niskie temperatury, z pewną dozą elegancji. Czyli takie, które nie stanowią dysonansu w połączeniu z garniturem, a jednocześnie są odpowiednie na zimowy spacer. Nie odkrywam tu zresztą Ameryki, bowiem mam na myśli doskonale wszystkim znane buty z podwyższoną cholewką: trzewiki, sztyblety i botki, oraz mniej znane ale za to bardzo stylowe – dżodhpury.

Warto przy okazji zwrócić uwagę na nazwy wymienionych powyżej typów obuwia, bowiem w ich przypadku nie musimy korzystać z zapożyczeń z języka angielskiego (co w przypadku butów jest częstą praktyką), mając na podorędziu piękne nazwy polskie. Jeśli ktoś ma wątpliwości czy dżodhpur jest rzeczywiście rdzenną polską nazwą to spieszę wyjaśnić, że jak najbardziej. Jest to bowiem nazwa miasta w Indiach, która tak właśnie brzmi po polsku. Można się wprawdzie natknąć na tę nazwę zapisywaną jako Dźodhpur, ale jest to zapis nieprawidłowy. Więcej pisałem na ten temat we wpisie: Buty dżodhpur, czyli dżodhpury. A dlaczego – gdy jest do dyspozycji polska nazwa dżodhpur – powszechnie używa się u nas anglojęzycznej nazwy: jodhpur? Prawdopodobnie wynika to z niedouczenia: to tak jakby ktoś używał nazwy miasta Aachen nie wiedząc, że ma ono polską nazwę: Akwizgran.

Godna szczególnej uwagi jest nazwa: sztyblety, która wywodzi się z gwary lwowskich batiarów (baciarów) i niegdyś występowała także w innej wersji, jako: sztybulety. Podkreślam znaczenie nazwy sztyblety dlatego, że coraz częściej natykam się w różnych polskich tekstach i polskich sklepach internetowych, na nazwę: Chelsea Boots, czyli anglojęzyczną nazwę sztybletów. Nie inaczej zresztą rzecz się ma z botkami, które w zasadzie mało kto nazywa dziś botkami, za to prawie każdy mówi i pisze: Chukka Boots. Na razie trzewiki jeszcze się trzymają 🙂

Od trzewików zaczną mój przegląd, gdyż to najpopularniejszy typ zimowego obuwia. Co ciekawe niemal cała oferta trzewików dostępnych w naszych sklepach, to buty z otwartą przyszwą. Ich dominacja nad trzewikami z zamkniętą przyszwą jest jeszcze wyraźniejsza niż ma to miejsce w przypadku półbutów. To o tyle ciekawe, że tradycyjne trzewiki miały wyłącznie zamkniętą przyszwę i były butami o wysokim stopniu formalności. Jeszcze dzisiaj można je uznać za najwłaściwszy rodzaj obuwia do żakietu. Tyle tylko, że trzewiki do żakietu powinny być zapinane na guziki (sic!) a nie sznurowane.

Sztyblety uważam za buty najbardziej eleganckie spośród wszystkich z podwyższoną cholewką. Są to moje podstawowe buty na okres jesienno-zimowy. Cechą charakterystyczną sztybletów jest gumowa wstawka po obu stronach cholewki, co umożliwia wkładanie butów. Sama cholewka najczęściej jest jednolita, ale może też mieć nakładany nosek (prosty lub skrzydełkowy) oraz zdobienia charakterystyczne dla brogsów. Wysokiej klasy sztyblety mają podeszwę przyszywaną metodą blake lub goodyear, z warstwą mielonego korka zmieszanego z mleczkiem kauczukowym, pomiędzy nią a podpodeszwą. Renomowane marki obuwnicze oferują sztyblety z podeszwą zarówno skórzaną jak i gumową – do wyboru. W naszych warunkach klimatycznych, praktyczniejsza jest podeszwa gumowa.

O ile sztyblety nazwałem butami najelegantszymi, o tyle dla dżodhpurów rezerwuję określenie: najbrdziej stylowe. Mówiąc wprost – jestem zauroczony tymi butami i jakiś czas temu poświęciłem im odrębny wpis. Nie będę więc powtarzał zawartych tam treści, tym niemniej muszę przypomnieć, że buty te wywodzą się z gry w polo i zostały wymyślone w Dżodhpurze – mieście, które słynęło niegdyś z najlepszej na świecie drużyny polo. Ale już popularyzacja dżodhpurów jest związana z Anglią i zaczęła się w roku 1897. Wtedy to zachwyciła się nimi królowa Wiktoria gdy zobaczyła je noszone przez hinduskich graczy polo podczas meczu rozgrywanego dla uczczenia jej diamentowego jubileuszu. Dodam jeszcze, że słowo dżodhpur wymawia się z pominięciem środkowego h, podobnie jak inne słowa tego typu: Delhi, Dhaka, Brahmaputra itp.

Botki czyli buty do kostki, mają swoich zagorzałych zwolenników. Ja do nich nie należę, więc nie zaprezentuję żadnej mojej stylizacji z ich udziałem. Ale też nie mogę odmówić im stylowości i oryginalności. Jedną z ich cech jest też duża różnorodność form jaką mogą przybierać, jednak najbardziej znaną i najczęściej występującą formą jest forma z otwartą przyszwą. Co ciekawe jest to chyba jedyny rodzaj męskich butów, które częściej można spotkać wykonane z zamszu niż ze skóry licowej. Dodam, że nie mam pojęcia dlaczego tak się dzieje i nawet nie próbuję zgadywać. Jedynym wyjaśnieniem jest chyba znany slogan: ten model tak ma 🙂

Jak wspomniałem, botki występują przeważnie w takiej formie jak to widać na zdjęciach powyżej. Mnie znacznie bardziej podobają się botki innego typu: lotniki oraz monki. Te z kolei są tak rzadkie, że niemal nieznane. W rodzimych sklepach nie natknąłem się na takie, co jednak nie dziwi: polscy mężczyźni bardzo nieufnie podchodzą do tego co dla nich nowe (mam na myśli odzież i obuwie klasyczne, a nie np. samochody, elektronikę, czy obuwie sportowe). Akceptacja monków – półbutów zajęła im kilkanaście lat, więc na akceptację monków – botków przyjdzie jeszcze poczekać. O ile kiedykolwiek nastąpi.