W bezpośrednim sąsiedztwie mojego ogródka miało miejsce wiele lęgów i teraz mam okazję obserwować i fotografować młode ptaki. Niektóre w fazie podlota (czyli ptaka, który nie nauczył się jeszcze samodzielnie zdobywać pożywienia), inne już samodzielne, ale ciągle zalatujące do mojego ogródka lub w jego pobliże. Przedstawię je w kilku wpisach, dlatego dzisiejszy oznaczyłem jako część pierwszą. Jego bohaterami są: dzięcioł białoszyi i piegża. Na zdjęciu głównym widać właśnie młodego dzięcioła (na pierwszym planie) w towarzystwie mamy.
Zacząć muszę od tego, że dzięcioł białoszyi to bardzo rzadki gatunek, chociaż bardzo podobny do dzięcioła dużego, który z kolei jest w Polsce najbardziej rozpowszechniony spośród rodziny dzięciołów. Nigdzie nie mogę znaleźć aktualnych danych na temat liczebności dzięcioła białoszyjego. Dane z lat 2013-2018 mówiły o liczebności 2 tys. par w całej Polsce. Czyli bardzo mało. Nawet jeśli w roku 2021 jest ich 3 razy więcej (gatunek jest bardzo ekspansywny) to jest to ciągle bardzo mała liczba. Gdyby były rozlokowane równomiernie na terenie całego kraju, to na całą aglomerację Warszawską powinno statystycznie przypadać około 10 par, a na dzielnicę, w której mieszkam… 0,2 pary. Jest więc zupełnie nadzwyczajne, że widuję ich tak dużo w moim sąsiedztwie, a jedna para (niekoniecznie ta sama) już drugi rok z rzędu wyprowadza lęg gdzieś tuż obok mnie.
Młodego dzięcioła białoszyjego bardzo łatwo odróżnić od osobnika dorosłego. Młody (niezależnie od płci) ma na głowie czerwoną plamę sięgającą od czoła do połowy głowy lub nieco dalej (u samic ta plamka kończy się bliżej, u samców – dalej). Dorosłe osobniki mają białe czoło, a wierzch głowy czarny. U samców ta czerń jest przerwana czerwonym paskiem na ciemieniu.
Młode dzięcioły białoszyje; po lewej samica, po prawej samiec.
Dorosły samiec z pokarmem dla młodego.
Młody, który już zaczął samodzielnie zdobywać pożywienie, połakomił się na mielone orzechy wymieszane ze smalcem. Przygotowałem je specjalnie dla dzięciołów i umieściłem w miejscu przez nie odwiedzanym 🙂
Dorosły samiec bierze orzech z pojemnika.
Młody w oczekiwaniu na dostawę pożywienia.
A tu już nakarmiony, a samica odlatuje po kolejną porcję.
Para dzięciołów dzieli się młodymi po czym zajmują niezazębiające się rewiry i tam karmią młode, które im przypadły. W tym roku w pobliżu mojego ogródka została samica z jednym młodym.
Uchwycony moment karmienia młodego przez mamę.
Jeszcze raz karmienie podzielone na dwie fazy.
Młody dzięcioł białoszyi. Ciemna plamka za okiem jest charakterystyczna dla młodego osobnika; dorosłe jej nie mają.
Młody próbuje sam uporać się z połówką orzecha i wydobyć z niego jądro.
Drugim ptakiem, którego chcę dziś pokazać jest piegża. Kłopot z piegżą jest taki, że tak jak nie sposób rozpoznać płci ptaków, tak bardzo trudno odróżnić młodą piegżę od dorosłego osobnika. Przybliżone wnioski można wyciągać z wyglądu upierzenia (u młodych jest bardziej puchate) oraz z wyglądu nasady dzioba (młode mają tzw. zajady). Dlatego wśród prezentowanych poniżej zdjęć są zarówno zdjęcia młodej piegży jak i jej rodzica, który zbiera pokarm. Niestety samej sceny karmienia nie udało mi się sfotografować. Wiele razy widziałem jak któreś z rodziców zbiera pokarm (mszyce lub owady) po czym wlatuje w gąszcz – dla mnie i dla mojego aparatu nieprzenikniony. Młode zwykle przesiadują w takim gąszczu i spokojnie czekają na dostawę żywności. Jednak cały czas utrzymują z rodzicami kontakt głosowy. Nie udało mi się ustalić, ile młodych wychowało się w lęgu, który został założony niemalże w zasięgu mojej ręki, bo w żywopłocie oddzielającym mój ogródek od posesji sąsiada.
Z dużą dozą prawdopodobieństwa mogę ocenić, że zdjęcie przedstawia młodą piegżę.
Młoda piegża czyszcząca upierzenie.
Jeszcze raz młoda.
A tu już dorosła z pokarmem, który zaraz wetknie do dzioba młodej.
Owady to podstawa diety młodych piegż.
Mszyce też się nadają do jedzenia; któreś z rodziców zbiera je z wprawą.
Portret dorosłej piegży.
Porcja pokarmu dla młodych.
I jeszcze jedna.
Tym razem pokarm nieco inny.
Dorosła piegże wydaje charakterystyczne dźwięki, które są sygnałem dla młodych ukrytych w gęstwinie.
Pomiędzy zbieraniem pokarmu dla młodych, piegża musi też sama się posilać.
Piegża na złotokapie, który rośnie w rogu mojego ogródka. Tutaj mszyc nie znajdzie, co jest moją zasługą 🙂
