Piegża to gatunek ptaka licznie występujący w Polsce, w dodatku zasiedlający chętnie miejskie parki i skwery. Mimo jest raczej mało znany, czego przyczyną jest prawdopodobnie niezbyt efektowny wygląd piegż. Ich ubarwienie jest szare, a jedynym wyróżnikiem jest ciemniejsza główka. Każdego roku piegże zakładają lęg w pobliżu mojego ogródka i później mogę obserwować młode ptaki; początkowo dokarmiane przez dorosłe, a później już samodzielne.
Jednak z młodymi piegżami jest pewien kłopot: bo tak jak nie sposób rozpoznać płci ptaków, tak samo bardzo trudno odróżnić młodą piegżę od dorosłego osobnika. Przybliżone wnioski można wyciągać z wyglądu upierzenia (u młodych jest bardziej puchate) oraz z wyglądu nasady dzioba (młode mają tzw. zajady). Dlatego wśród prezentowanych poniżej zdjęć są zarówno zdjęcia młodej piegży jak i jej rodzica, który zbiera pokarm. Niestety samej sceny karmienia nie udało mi się sfotografować. Wiele razy widziałem jak któreś z rodziców zbiera pokarm (mszyce lub owady) po czym wlatuje w gąszcz – dla mnie i dla mojego aparatu nieprzenikniony. Młode zwykle przesiadują w takim gąszczu i spokojnie czekają na dostawę żywności. Jednak cały czas utrzymują z rodzicami kontakt głosowy. Nie udało mi się ustalić, ile młodych wychowało się w lęgu, który został założony niemalże w zasięgu mojej ręki, bo w żywopłocie oddzielającym mój ogródek od posesji sąsiada.
Z dużą dozą prawdopodobieństwa mogę ocenić, że zdjęcie przedstawia młodą piegżę.
Młoda piegża czyszcząca upierzenie.
A tu już dorosła z pokarmem, który zaraz wetknie do dzioba młodej.
Owady to podstawa diety młodych piegż.
Mszyce doskonale nadają się do jedzenia; któreś z rodziców zbiera je z wprawą.
Portret dorosłej piegży.
Młoda w oczekiwaniu na dostawę pokarmu.
Porcja pokarmu dla młodych.
Tym razem pokarm nieco inny.
Dorosła piegże wydaje charakterystyczne dźwięki, które są sygnałem dla młodych ukrytych w gęstwinie.
Pomiędzy zbieraniem pokarmu dla młodych, piegża musi też sama się posilać.
Zdjęcie z góry, na którym dobrze widać ubarwienie pokryw skrzydeł i ogona. Jest szarobrązowe i wyraźnie odróżnia się od upierzenia główki w kolorze ciemnej szarości i jasnoszarego upierzenia brzuszka.
