Rodzina dzięciołów białoszyich w moim ogródku
Od lat dziwię się temu zjawisku: dzięcioły białoszyje – które są ptakami bardzo rzadkimi – w dużej liczbie występują w okolicy gdzie mieszkam. Muszę dodać, że nie mieszkam bynajmniej w jakichś dzikich ostępach lecz… w Warszawie. Wprawdzie na obrzeżu, w pobliżu granicy miasta, ale za tą granicą nie rozpościerają się lasy lecz podwarszawskie miasteczko Piastów. I w tym zurbanizowanym terenie, w niedużych odległościach od siebie, zakłada lęgi kilka par dzięciołów białoszyich. A do tego są tu jeszcze dzięcioły duże, które dla laika mogą być nawet nierozróżnialne od dzięciołów białoszyich. Wiem o tym wszystkim ponieważ zarówno jedne jak i drugie dzięcioły przewijają się przez mój ogród. Zimą korzystają z karmnika specjalnie dla nich wymyślonego, a wiosną zakładają lęgi i na przełomie wiosny i lata obserwuję młode: najpierw dokarmiane przez rodziców, a później już samodzielne ale jeszcze przed odlotem na poszukiwanie własnych rewirów.
Nie inaczej jest i w tym roku: dwa młode dzięcioły mam całymi dniami w zasięgu słuchu, a od czasu do czasu wynurzają się z zielonej gęstwiny i wtedy mogę je obserwować i fotografować. Początkowo dzięcioły były dokarmiane przez dorosłą samicę (niewątpliwie mamę), ale obecnie nauczyły się już samodzielnie zdobywać pokarm i samicę widuję coraz rzadziej. Tym niemniej pojawia się niekiedy, a przyciąga ją nie tyle troska o młode co zapas orzechów włoskich umieszczonych w specjalnym pojemniku przymocowanym do pnia sosny w ogródku mojego sąsiada. Sąsiad systematycznie uzupełnia zapas, z którego oprócz dzięciołów korzystają także sójki i kawki.
Młode dzięcioły bardzo łatwo odróżnić od dorosłych bowiem mają na głowach czerwone bereciki. Po pierwszym pierzeniu czerwone pióra na głowie znikają, za to u samców pojawia się czerwony pasek na ciemieniu. Samice mają jednolicie czarne upierzenie na głowie, bez czerwonej wstawki. Młode dzięcioły białoszyje mają ponadto charakterystyczną plamę w kolorze ciemnoszarym – za oczami. U dorosłych tej plamy nie ma.
