Jeszcze dwa tygodnie temu ptasie życie w moim ogródku kwitło w najlepsze; nic nie zapowiadało, że wkrótce nastąpi tajemnicze zakłócenie tej sielskiej atmosfery i równie tajemnicze zniknięcie ptaków. Pewnego dnia nastąpiło pogorszenie się pogody i zerwał się silny wiatr. I – jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki – wszystkie ptaki zniknęły. Nie wiem gdzie się podziały, ale przestały odwiedzać mój ogródek i moje karmniki. Było to o tyle zaskakujące, że dzień wcześniej wszędzie było ich pełno.
Przede wszystkim niemałe stadko czyży posilało się ziarnami słonecznika z mojego karmnika, liczne szpaki pałaszowały jabłka rozwieszone w tym celu na “karmniku jabłkowym”, kilkanaście razy dziennie wpadały z inspekcją sójki i kosy (ale na zmianę, gdyż te gatunki nie przepadają za sobą nawzajem), bywały też bogatki, modraszki i rudzik. Pisząc o różnych gatunkach ptaków, używam liczby mnogiej, natomiast pisząc o rudziku – liczby pojedynczej. To nie przypadek: rudzik jest samotnikiem, który nie toleruje innego przedstawiciela gatunku w swoim rewirze. Jeśli taki się pojawi to wywiązuje się krótka i zacięta walka, po której znów jest tylko jeden osobnik. Przy czym nigdy nie wiadomo czy to ten, który był dotychczas, czy może nowy, który wyparł poprzednika i opanował teren.
Zanim nastąpiło tajemnicze zniknięcie ptaków, zdołałem odnotować przylot samicy kapturki, która wróciła z zimowiska. Przypuszczam, że zaobserwowałem ją tuż po przylocie z wybrzeża Morza Śródziemnego, gdyż przez cały dzień drzemała ukryta w gęstym żywopłocie. To nie było zachowanie typowe dla kapturek dlatego przypuszczam, że po prostu odpoczywała po trudach dalekiej podróży. Muszę tu dodać, że każdego roku para kapturek zakłada gniazdo gdzieś w bezpośrednim sąsiedztwie mojego ogródka; w okresie lęgowym widuję uwijające się ptaki – samca i samicę – a później widuję też młode kapturki.
Najciekawszym wydarzeniem ostatnich tygodni w ptasim życiu w moim ogródku, była budowa gniazda przez modraszki – w budce lęgowej wiszącej tuż przy tarasie, na którym lubię przesiadywać latem. Ptaszki uwijały się bardzo, znosząc budulec na gniazdo: drobne patyczki, mech i piórka do wyścielenia już gotowego gniazda. Przynoszenie piórek było oznaką, że gniazdo jest na ukończeniu i można będzie rozpocząć składanie jajek. I oto – niespodziewanie – modraszki porzuciły gniazdo i zniknęły razem z innymi ptakami. Nie mam pojęcia co się takiego wydarzyło, co zmusiło je do porzucenia gniazda, w którego budowę włożyły tyle pracy. Wielka szkoda, gdyż miałem nadzieję na obserwowanie i fotografowanie kolejnych etapów lęgu. W każdym razie to nagłe zniknięcie było wielce tajemnicze.
Spokojnie, wszystkie przyleciały do mnie, przez lato będą mi śpiewać, oddam na jesieni 🙂
A tak poważnie – dziwna sytuacja…
U mnie od rana codziennie gwar/świergot a to dopiero początek wiosny…
Skoro świt, a właściwie jeszcze ciemno – spiewa kopciuszek, a potem już prawie wszystkie 🙂 czyli:
zięba drozd kos dzwoniec pliszka kowalik (w tym roku jest ich dużo) kapturka piegża pierwiosnek piecuszek świstunka leśna rudzik sikory skowronek lerka dudek… i z każdym dniem coraz więcej.
W mojej miejscowości są lasy, rzeka, pola, łąki – ptasi raj na ziemi 🙂
Pozazdrościć takiego miejsca zamieszkania.
Ja mieszkam w Warszawie, więc ptaków w zasadzie nie powinno być wiele, a jednak jest na co popatrzeć. Od dwóch lat bazuje u mnie ten sam samiec kosa. Wiem, że to ten sam, gdyż ma w skrzydle jedno białe pióro – jest nie do pomylenia z żadnym innym. W tym roku po raz kolejny zakłada lęg.