Zdjęcia Piotra Kendzierskiego
Dzisiaj kolejny gość na moim blogu. Piotr Kendzierski fotografuje wprawdzie głównie ptaki wodne i brodzące, ale nie stroni też od mniejszych ptaków śpiewających. Dokonując wyboru skoncentrowałem się na tych drugich.
Jak zwykle w takich okazjach oddaję głos autorowi zdjęć: Kilka lat temu znalazłem taki tekst w Internecie: „…bo najważniejsze w życiu to mieć jakiegoś 'pozytywnego zajoba’. Zbieranie pudełek po papierosach, wspinaczka wysokogórska, nałogowe wędkarstwo, amatorskie loty w kosmos… nieważne, ale COŚ trzeba mieć. Inaczej życie to kicha.” Od kilku lat tym Czymś w moim życiu są ptaki i fotografia. Obiektem moich zainteresowań fotograficznych są głównie ptaki związane z wodą, a zwłaszcza wszelkiej maści siewki – biegusy, brodźce, bekasy. Mają one w sobie to coś, że chce się je ciągle oglądać i w tym celu wstawać zaraz po zaśnięciu. Można powiedzieć, że inne gatunki ptaków fotografuję niejako „przy okazji” wypadów na siewki. Sam wyjazd na ptaki to dla mnie zawsze przygoda. Jeżdżę głównie w kilka dobrze znanych mi miejsc, ale za każdym razem jest inaczej, coś się zmienia w otoczeniu, pogoda jest inna, przylatują (lub nie) inne ptaki. Nawet jeśli wypad kończy się pustą kartą pamięci w aparacie, to zawsze można posłuchać ptasich śpiewów o poranku, zobaczyć piękne rozgwieżdżone niebo (zanim dojdzie się na miejsce zasiadki) czy podziwiać wschody lub zachody słońca.
Na zdjęciu powyżej i pierwszym poniżej widzimy dymówkę, a dalej: jemiołuszkę (2 zdjęcia), biegusa morskiego, biegusa krzywodziobego, biegusa malutkiego, gąsiorka, mazurka, ostrygojada, pliszkę cytrynową, pliszkę siwą, pluszcza (2 zdjęcia), podlota dzięcioła dużego, potrzosa (2 zdjęcia), rokitniczkę, sieweczkę rzeczną, śniegułę (2 zdjęcia), świergotka łąkowego (2 zdjęcia), płatkonoga skrzydłodziobego, samotnika, siewnicę.
Przecudnie Pan Piotr fotografuje te pierzaste. Podziwiam!
U mnie kiedyś sójki stadem siadły na rozsypanym ziarnie. Ponieważ sójka to ptak rzadki (chociaż okresowo się właśnie stadami pojawiały) chciałam utrwalić. W kadrze zostały mi jedynie ogony i wróble/zięby, które miały gdzieś moje poczynania i posilały się nadal.
Ostatnimi czasy ptaszyska z dziecięcych wierszyków zaczęły nawiedzać moje obejście. Pewnego razu dudek pomykał na piechotę drogą. Jedyny raz widziałam dudka na żywo.
Aha – zaskakujące jest dla mnie zachowanie bażantów, które się w polach bardzo rozmnożyły (lisów mniej?): kiedy wędrujemy z psami polną drogą i napotykamy pana bażanta, ten zmyka przed nami na piechotę, cały czas drogą. Nie odfruwa, ani nie próbuje zrobić skok w bok,w jakąś pszenicę, czy rzepak. Przed maratonem trenuje, czy co? I pewnie wie, że psy są na lince więc i tak go nie dopadną..