Długość spodni

Długość spodni to dyżurny temat wszystkich poradników o modzie męskiej. Zdecydowałem się go podjąć po raz kolejny, bowiem stwierdziłem, że ciągle jeszcze wiąże się z nim wiele nieporozumień. Oraz, że funkcjonują pewne stereotypy, które wielu osobom nie pozwalają obiektywnie spojrzeć na sprawę. Postaram się obalić te stereotypy i wyjaśnić w czym tkwi największy problem. Muszę jednak na wstępie podkreślić rzecz absolutnie podstawową: kwestia długości spodni nie jest kwestią zasad, lecz kwestią estetyki. Czyli nie chodzi o to, że zakładając spodnie zbyt długie lub zbyt krótkie, łamie się jakieś zasady. Chodzi o to, że spodnie o źle dobranej długości, a w szczególności te za długie, wyglądają nieestetycznie, a niekiedy wręcz ohydnie. Przypuszczam, że każdy zetknął się z widokiem mężczyzny w dżinsach lub chinosach, za długich o kilkanaście centymetrów. Spodnie takie tworzą nad butami wielofałdową harmonijkę, a fałdy bywają bardzo często wyraźnie przybrudzone, odcinając się w ten sposób od reszty. Też zresztą brudnej, ale mniej niż same fałdy. Taki widok jest odrażający.

Szkodliwe stereotypy dotyczące długości spodni, o których wspomniałem powyżej, są dwa:

1. Nogawka spodni powinna sięgać z tyłu do obcasa buta – gdy spodnie przymierza się w założonych butach, lub do podłogi – gdy spodnie przymierza się bez butów.
2. Nogawka spodni powinna tworzyć z przodu nad butem jedną fałdę.

Trzeba podkreślić, że te stereotypy, czy też zasady, powstały wiele lat temu, gdy nosiło się spodnie o szerokich nogawkach: 23 – 25 cm. I wtedy było w nich ziarno racjonalności. Ale tylko ziarno, gdyż sięganie nogawki aż do obcasa mogło mieć miejsce wyłącznie przy szerokości nogawki 25 cm lub większej, a ponadto druga zasada powinna była prawidłowo brzmieć: nogawka spodni może tworzyć na butem co najwyżej jedną fałdę. Szerokie nogawki wyglądały ładnie, gdy z tyłu zakrywały częściowo piętę buta (sięgając mniej więcej do jej połowy), a z przodu, opierały się na przyszwie tworząc ową fałdę. Kiedy jednak zaczęło się nosić spodnie o coraz węższych nogawkach, zasady powyższe straciły sens, gdyż po pierwsze, nogawka o szerokości 18 cm nigdy nie sięgnie do obcasa buta, a po drugie, przy wąskich nogawkach nie tworzą się pojedyncze, ładne fałdy z przodu, lecz drobne zmarszczenia i pofałdowania na całym obwodzie, co nie wygląda dobrze. Jeszcze jaskrawiej ten problem występuje przy spodniach, których nogawki mają 15 – 17 cm. Poza tym pojawiają się wtedy kolejne problemy, o których wspomnę w dalszej części.

Powyższe rozważania prowadzą do najważniejszego wniosku dotyczącego długości spodni. Długości tej nie można rozpatrywać w oderwaniu od szerokości nogawek. Te dwie cechy muszą być ze sobą ściśle związane: im węższe są nogawki – tym krótsze powinny być spodnie. W pozycji stojącej, wyprostowanej, spodnie powinny tworzyć jednolitą linię, bez żadnych fałd i załamań. Łatwo zauważyć, że przy stawianiu kroków, nogawki będą się podciągać odsłaniając skarpetki. Tak! I to jest całkowicie naturalne i prawidłowe. Piszę o tym dlatego, że są osoby, którym to przeszkadza i uważają takie spodnie za zbyt krótkie. Niesłusznie: długość spodni ocenia się w pozycji stojącej, wyprostowanej. Ustalanie długości spodni w taki sposób, że robi się krok i baczy, żeby nie odsłaniać skarpetek – jest błędem i prowadzi do ustalenia zbyt dużej długości. Analogicznie jak ustalanie długości rękawów marynarek przy rękach wyciągniętych do przodu. Jeśli ktoś o tym nie wiedział, to wyjaśniam, że wielu klientów salonów odzieżowych, tak sprawdza właściwą długość rękawów: przy rękach wyciągniętych do przodu, mają one, w ich mniemaniu,  sięgać do nadgarstka.

Poniżej ciekawe zestawienie zdjęć zaczerpniętych z bloga/portalu HeSpokeStyle. Kolejno widać spodnie właściwej długości, trochę za długie i zdecydowanie za długie.

Wracając do zależności pomiędzy długością spodni a szerokością nogawek; spróbowałem zestawić je w tabeli. Jak widać ma ona pewne nieciągłości, gdyż ustalenie wszystkiego dokładnie nie jest możliwe. Trzeba się kierować wyczuciem i brać pod uwagę własne upodobania.

Spodnie bardzo wąskie i relatywnie krótkie (do kostki lub nawet ponad nią) cieszą się wielką popularnością we Włoszech, a także wśród naszych rodzimych sartorialistów, którzy inspirują się włoską sprezzaturą. Ale jednocześnie dla wielu osób są trudne do zaakceptowania. Najwięcej głosów krytycznych, które padły w komentarzach do różnych moich wpisów na blogu, dotyczyła właśnie spodni; zbyt krótkich zdaniem komentatorów. Słowem, jakie najczęściej było w tym kontekście używane, było słowo: ’karykaturalnie’. Czy rzeczywiście spodnie prezentowanych tu osób, a niekiedy także moje, były karykaturalnie krótkie? Ja tak nie uważam. Owszem, karykaturalne byłyby spodnie kończące się nad kostką, gdyby miały nogawkę o szerokości 20 – 22 cm. Ale gdy mają 15 – 16 cm są w sam raz. Przykładem niech będą dwa zdjęcia Sama Smitha. Na obu ma on bardzo wąskie spodnie (na moje oko właśnie 15 – 16 cm). Moim zdaniem są zbyt wąskie i przy jego posturze i budowie, nie wygląda w nich najlepiej. Ale jest przynajmniej konsekwentny: przy tej szerokości nogawek, spodnie są właściwej długości. Wielu czytelników było jednak odmiennego zdania.

Pozostało mi jeszcze wspomnieć o innych problemach związanych z wąskimi spodniami. Dotyczą one tych osób, które w pogoni za modą (a mówiąc ściślej za swoim wyobrażeniem o modzie) sięgają do spodni ekstremalnie wąskich i zaczynają wyglądać bardzo źle. Otóż ze zwężaniem nogawek nie można przesadzać. Istnieje pewna granica, po której przekroczeniu spodnie zaczynają wyglądać rzeczywiście karykaturalnie. Problem w tym, że ta granica jest dla każdego inna, bowiem zależy od budowy anatomicznej nóg. Jedni mają nogi szczupłe i są w stanie nosić spodnie bardzo wąskie, inni mają nogi masywne i ich spodnie muszą to uwzględniać. Ogólna zasada jest taka, że nogawki spodni muszą swobodnie spływać wzdłuż nóg; niedopuszczalne jest opinanie ud lub łydek, które powoduje zatrzymywanie nogawek w pozycji podciągniętej. Co mam na myśli wyjaśniają poniższe zdjęcia.