Kultura wysoka i kultura ubioru

Kulturą ubioru nazywam umiejętność dostosowania swojego stroju do sytuacji i okoliczności oraz rangi wydarzenia w którym uczestniczymy. Strój wyraża też nasz stosunek do osób z którymi się stykamy; starannym i eleganckim strojem podkreślamy nasz szacunek, niedbałym czy wręcz niechlujnym – okazujemy lekceważenie. Jednak w ostatnich latach kultura ubioru jest coraz bardziej spychana na margines a coraz więcej zwolenników ma teza, że ubiór nie ma żadnego znaczenia; każdy ubiera się jak chce i nikomu nic do tego. Sądzę, że takie stawianie sprawy jest jedynie usprawiedliwianiem własnego niechlujstwa ale nie sposób nie zauważyć, że staje się coraz powszechniejsze.

W dzisiejszym wpisie chcę się podzielić smutnymi refleksjami na temat ubiorów sporej części publiczności na spektaklu słynnego i renomowanego baletu, wystawionego w prestiżowym miejscu. Mam na myśli występ chińskiego baletu Shen Yun w Teatrze Wielkim w Łodzi. Balet jest chiński, bazuje na klasycznym tańcu chińskim i czepie z wielowiekowej tradycji chińskiej, ale powstał w Stanach Zjednoczonych, ma siedzibę w Nowym Jorku i pozostaje w zdecydowanej opozycji w stosunku do władz Chińskiej Republiki Ludowej. Czemu zresztą daje wyraz w niektórych tańcach.

Występy baletu Shen Yun podziwiałem razem z moją żoną i oboje byliśmy zachwyceni. Muzyka, taniec i kostiumy to jedno, ale niezwykłe wrażenie robiło też zintegrowanie sceny z animacją wyświetlaną na gigantycznym ekranie za sceną. Ta animacja już sama w sobie była piękna i niezwykła ale clou programu polegało na tym, że tancerze ze sceny wchodzili czasami na ekran i kontynuowali swoją rolę jako postaci animowane (np. odlatywali w niebiosa), zaś animowane postaci z ekranu wchodziły na scenę i tańczyły. Wiem, że to brzmi jak magia ale było realizowane przy pomocy wyrafinowanych sztuczek technicznych. Stopień tego wyrafinowania nie mógł nie budzić podziwu. Podobnie jak podziwu i zachwytu nie mogły nie budzić zdolności akrobatyczne tancerek i tancerzy, szczególnie różnego rodzaju salta o ekstremalnym stopniu trudności.

A wracając do strojów publiczności: mogłoby się wydawać, że już sama ranga baletu oraz prestiż miejsca (a trochę też kosmiczna cena biletów) powinny były narzucić konieczność postawienia na eleganckie stroje. Tutaj doszedł jeszcze element dodatkowy: organizatorzy spektaklu wyraźnie poprosili publiczność o stroje „wieczorowe lub biznesowe”. I ponawiali tę prośbę w mailach przypominających, wysyłanych do nabywców biletów kilkakrotnie przed spektaklem. Oboje z żoną wybraliśmy stroje, które można by uznać za pośrednie pomiędzy wieczorowymi a biznesowymi. Zrobiliśmy to oczywiście z własnej potrzeby a nie na skutek prośby organizatorów. Być może nawet gdyby tej prośby nie było to zdecydowałbym się na garnitur nieco bardziej formalny czyli granatowy – gładki, a nie w prążki. Ale skoro strój biznesowy został przez organizatorów uznany za właściwy to skorzystałem z tej furtki i założyłem dwurzędowy garnitur w prążki, który ostatnio jest moim ulubionym garniturem (pisałem o tym niedawno we wpisie: Moje ulubione garnitury)

Zderzenie z ubraniową rzeczywistością było dla nas niemałym szokiem. Muszę jednak zaznaczyć, że panie – nie wszystkie ale spora ich część – stanęły na wysokości zadania i ubrały się dobrze lub przynajmniej akceptowalnie. Panowie – wręcz przeciwnie. Niestety. Poniższe zdjęcia nie prezentują najgorszych ubiorów jakie udało mi się zobaczyć a jedynie takie jakie udało mi się sfotografować bez zwracania na siebie uwagi. Rzucało się w oczy, że były to przeważnie stroje codzienne – żeby nie powiedzieć: robocze. Żadnej odświętności. I te koszule wypuszczone na spodnie! To jakaś zbiorowa mania! Wśród butów prym wiodły sneakersy – mniej lub bardziej przybrudzone.

Wkrótce wybieram się na koncert do filharmonii w Warszawie. Nie spodziewam się, żeby w kwestii ubiorów publiczności było inaczej niż w Łodzi i postaram się nieco bardziej uodpornić. W każdym razie nie będę już robił zdjęć.