Ubraniowe niuanse część III

Ubraniowymi niuansami nazwałem sprawy drobne, na które wiele osób nie zwraca uwagi, ale które mają jednak wpływ na ogólny wygląd. Jeśli w takich sprawach popełnia się błędy, to przez znaczną część obserwatorów nie zostaną one zauważone. A skoro tak, to może nie warto zaprzątać sobie nimi głowy? Warto! Choćby tylko dla własnej satysfakcji; żeby mieć pewność perfekcji swojego ubioru. Nie ma znaczenia czy ktoś to zauważy i doceni – najważniejsze jest własne samopoczucie.

Dotychczas pisałem już dwukrotnie o ubraniowych niuansach: w części I mowa była o wiązaniu sznurowadeł i ich ukrywaniu pod cholewką, długości rękawów koszuli, grubości kopert zegarków garniturowych i długości kamizelek. Część II była poświęcona nierównej długości rąk i konsekwencjom tego faktu przy dopasowywaniu koszul, marynarek i płaszczy. Pora na część III, w której przyjrzę się kołnierzykom koszul, paskom do spodni, skarpetkom i końcówkom krawatów.

O kołnierzykach koszul pisałem już wielokrotnie, więc każdy z moich czytelników zapewne zna ten problem. Dla porządku przypominam o nim, gdyż jego wpływ na ogólny wygląd jest większy niż mogłoby się wydawać. Muszę jednak zastrzec, że rzecz dotyczy jedynie sytuacji, gdy wykorzystujemy koszulę w zestawieniu z krawatem i marynarką. W zastosowaniach każualowych (bez krawata) – problemu w zasadnie nie ma.

Chodzi o to, że zestaw koszula + krawat + marynarka wygląda elegancko tylko wtedy, gdy kołnierzyk koszuli ma wyłogi takiej długości, że dochodzą one do klap marynarki lub się pod nimi skrywają. Jeśli wyłogi są mniejsze i tworzy się pustka pomiędzy nimi a klapami, nie wygląda to dobrze. To nie jest oczywiście zasada, a jedynie spostrzeżenie natury estetycznej (w dodatku o charakterze subiektywnym), ale jeśli komuś zależy na idealnym wyglądzie, to powinien wziąć to pod uwagę. Co zresztą może nie być łatwe, gdyż spora część naszych producentów szyje koszule z kołnierzykami o zbyt małych wyłogach i trzeba sobie zadać trochę trudu, żeby odpowiednią koszulę znaleźć.

Jak łatwo zauważyć – to czy wyłogi kołnierzyka koszuli dosięgną klap marynarki zależy nie tylko od długości samych wyłogów, ale od wzajemnej relacji pomiędzy nią a kątem rozchylenia wyłogów. Jeśli kąt rozchylenia jest mały (kołnierzyki typu kent), to wyłogi muszą być dużo dłuższe niż w przypadku gdy kąt rozchylenia jest duży (kołnierzyki półwłoskie i włoskie). Gdyby kąt rozchylenia był bardzo mały (taki jak był powszechnie stosowany około 100 lat temu), to uzyskanie efektu dotykania do klap marynarki, stałoby się wręcz niemożliwe. Dziś jednak nie stosuje się takich kołnierzyków.

Zdefiniowany powyżej problem nie dotyczy wszystkich rodzajów kołnierzyków a jedynie tych, których wyłogi nie są dodatkowo łączone lub przypinane. Czyli nie dotyczy kołnierzyków button-down (na guziczki), pin-collar (na szpilkę lub agrafkę) i tab-collar (z łącznikiem). Tym niemniej w każdym z tych przypadków jest bardzo pożądane, żeby wyłogi kołnierzyka były dość długie – gdyż te bardzo krótkie wyglądają groteskowo. Warto tu brać przykład z Jamesa Bonda (szczególnie tego kreowanego przez Daniela Craiga), który bardzo często nosi koszule tab-collar i zawsze mają one wyłogi kołnierzyka o odpowiedniej długości. Wygląda to bardzo stylowo. Na drugim biegunie jest jeden z ministrów naszego obecnego rządu, który lubuje się w miniaturowych kołnierzykach zapinanych na guziczki w kontrastowym kolorze.

Paski do spodni nie mogą być ani za krótkie, ani za długie. Jest optymalnie, gdy końcówka paska sięga mniej więcej do połowy odległości pomiędzy pierwszą a drugą szlufką. Jak wiadomo paski dostępne w sklepach mają różną długość (można to nazwać ich rozmiarem) i kupując taki pasek należy go przymierzyć i dobrać odpowiedni. Przy dobieraniu paska można się także kierować tym, na którą dziurkę się zapina. Powinien się zapinać na środkową (czyli trzecią) dziurkę. Często się też zdarza, że paski są przystosowane do samodzielnego skracania, co jest zwykle bardzo prostą operacją. Należy ją wykonać, gdyż noszenie zbyt długiego paska jest w złym guście. Warto też wspomnieć o spotykanych niekiedy paskach z zamienną klamrą. Kupuje się wtedy zestaw kilku pasków (najczęściej są to kolory: czarny, jasny brąz, ciemny brąz, i bordo) plus jedną lub dwie klamry. O takich paskach pisałem we wpisie Innowacyjne paski.

Dobierając skarpetki – szczególnie do stylizacji wieczorowych i formalnych – trzeba szczególną uwagę zwracać na ich długość. Jest bowiem niedopuszczalne, żeby w jakiejkolwiek sytuacji (np. przy założeniu nogi na nogę) odsłaniał się fragment gołej łydki pomiędzy skarpetką a spodniami. Dziś, gdy dominują wąskie nogawki, spodnie potrafią się podciągać nawet do połowy łydki, zatem niebezpieczeństwo, o którym mowa, jest całkiem realne.

Bardzo często można się spotkać z opinią, że do smokingu obowiązują podkolanówki. Chodzi tu właśnie o wyeliminowanie możliwości odsłonięcia fragmentu gołej łydki. A dlaczego mowa jest akurat o smokingu, a o innych typach garnituru – nie? Bowiem im bardziej formalny ubiór, tym bardziej niewybaczalna jest wpadka z odsłanianiem łydki. Poza tym w przypadku czarnych skarpetek i czarnych spodni – ten efekt odsłonięcia bladej skóry, bardziej rzuca się w oczy. W przypadku dziennego garnituru w jasnym kolorze – zbyt krótkie skarpetki nadal pozostają błędem i wpadką niemałego kalibru – ale nie aż tak rażącymi, jak w przypadku smokingu czy garnituru wieczorowego.

Wniosek jaki płynie z powyższych rozważań jest więc taki, że podkolanówki do smokingu nie są niezbędne, ani nawet tak ważne jak np. pas hiszpański czy szelki z białej mory; wystarczą zwykłe skarpetki – byle odpowiednio długie i nie obsuwające się. Gdyby jednak ktoś decydował się na podkolanówki to musi wiedzieć, że muszą to być koniecznie podkolanówki jedwabne, a nie bawełniane czy wełniane. I to ze względów czysto praktycznych, a nie jakichś wydumanych zasad. Otóż podkolanówki bawełniane – a wełniane w jeszcze większym stopniu – będą powodować, że nogawki nie będą swobodnie opadać po zmianie pozycji z siedzącej na stojącą, lecz będą się zatrzymywać na łydkach obleczonych w tkaninę o małym poślizgu. I trzeba będzie im pomagać rękami, co będzie bardzo irytujące.

Na koniec fragmentu poświęconego skarpetkom warto jeszcze zwrócić uwagę na pewien paradoks. Otóż o ile odsłanianie fragmentu łydki nad skarpetką, powszechnie uważa się za faux pas, o tyle całkowity brak skarpetek jest dopuszczalny w niektórych sytuacjach. Ba! Są i takie, w których za faux pas uznać należy założenie skarpetek 🙂 Te ostatnie przypadki, to wszelkie stylizacje z udziałem sandałów lub espadryli a także letnie stylizacje z udziałem szortów i butów żeglarskich lub mokasynów. Więcej na temat zakładania lub niezakładania skarpetek można przeczytać we wpisie: Buty noszone bez skarpet. Dlaczego budzą tyle emocji?

Ostatni z poruszanych w tym wpisie ubraniowych niuansów to ten, który widać na zdjęciu głównym wpisu: wąska końcówka krawata znacząco dłuższa od jego szerokiej części. Nie muszę chyba przekonywać, że wygląda to źle i nie należy do takiej sytuacji dopuścić. Zatem co robić? Zanim odpowiem na to pytanie – kilka zdań ogólniejszej natury.

Z jakichś tajemniczych powodów wszystkie krawaty są produkowane w jednym rozmiarze (ok. 150 cm długości) i mają być dobre dla wszystkich. Rzecz jasna nie są – tak samo jak spodnie na wzrost 195 cm nie będą się nadawały dla kogoś o wzroście 165 cm. Jeśli ktoś mierzy sobie 165 cm to musi się zetknąć z problemem za długiej końcówki (chyba, że wiąże krawat pełnym windsorem, bo wtedy problem się prawdopodobnie nie pojawi). Z kolei mężczyzna o wzroście 195 cm będzie miał problem z krawatem za krótkim, co objawi się w postaci filigranowego węzła. Ale to jest inny problem wykraczający poza tematykę dzisiejszego wpisu. Więcej na ten temat można przeczytać we wpisie: Co to znaczy: „ładnie zawiązany krawat”?

Wracam do pytania co zrobić z za długą końcówką krawata? Otóż odpowiedź jest banalnie prosta: należy zanieść krawat do krawcowej, celem jego skrócenia. Dobra krawcowa nie skróci go od dołu lecz rozpruje szew łączący znajdujący się mniej więcej w 1/3 długości krawata licząc od wąskiej końcówki, usunie nadmiar materiału i zszyje ponownie. Żadnych śladów skracania, nie będzie na krawacie widać poza tym, że będzie on miał właściwą długość 🙂

Wyznaczając wielkość o jaką należy skrócić krawat, trzeba mieć na uwadze – jakim węzłem chcemy go wiązać. Następnie zawiązać krawat i zmierzyć długość tej zbędnej części – tyle centymetrów tkaniny krawcowa będzie musiała usunąć. Sprawa węzła jest bardzo ważna bowiem różne węzły „pochłaniają” więcej lub mniej z długości krawata. Wyznaczając długość do skrócenia należy wiązać krawat węzłem pojedynczym (np. four-in-hand, orientalny). Ewentualne zastosowanie węzła podwójnego (np. Albert, Victoria) do tak skróconego krawata będzie rzecz jasna możliwe; wąska końcówka będzie sięgać wówczas nie do paska lecz wyżej.