PFM współcześnie. Foto: it.wikipedia.org
Włoski rock progresywny był, w latach 70-tych ubiegłego wieku, fenomenem na skalę światową. Zespoły włoskie, w zdecydowanej większości, prezentowały bardzo wysoki poziom i tworzyły oryginalną muzykę. W swoich czasach były prawie nieznane w innych krajach (jeśli nie liczyć tych kilku, które nagrały płyty dla brytyjskiej wytwórni Manticore, będącej własnością członków zespołu Emerson, Lake & Palmer), dziś zyskały status niemal kultowych. Włoski rynek płytowy był na tyle duży, a zainteresowanie rockiem progresywnym na tyle powszechne, że zespoły, którym udało się zaistnieć w stacjach radiowych lub wydać płytę, mogły jako tako funkcjonować, utrzymując się z koncertów i tantiem. Niektóre, stały się prawdziwymi gwiazdami; wydawały liczne płyty, występowały w telewizji, a ich koncerty przyciągały tłumy. Do tej grupy zaliczyć trzeba: Premiata Forneria Marconi (PFM), Banco Del Mutuo Soccorso (Banco), Arti e Mestieri, Le Orme, New Trolls. Drugą grupę stanowią zespoły, które zdołały wydać kilka płyt w ciągu kilku lat. Miały pokaźną grupę swoich wiernych fanów, ale nigdy nie przebiły się do ścisłej czołówki. Do tej grupy zaliczyłbym: Osanna, Area, Goblin, Museo Rosenbach, Baletto Di Bronzo, Rovescio Della Madaglia, Locanda Della Fate, Alphataurus, Quella Vecchia Loccanda, Latte e Miele. I wreszcie grupa ostatnia, to zespoły, których żywot był krótki: nagrywały jedną płytę (niekiedy później jeszcze drugą), płyta robiła klapę i zespół się rozpadał. Jak na ironię, w tej grupie można znaleźć płyty – arcydzieła. Pocieszające jest to, że płyty te nie zniknęły w mrokach dziejów, ale po latach, są wznawiane na kompaktach i cieszą się sporą popularnością. W tej grupie mieszczą się takie zespoły, jak: Maxophone, Biglietto Per L’Inferno, Celeste, Cervello, Semiramis, Jumbo, Metamorfosi, Cherry Five, Murple, Il Volo, Campo Di Marte, Raccomandata Ricevuta Ritorno, Blocco Mentale i wiele, wiele innych.
Plakat dodawany do płyty PFM „Chocolate Kings” z 1975 r.
Dwa najpopularniejsze zespoły z lat 70-tych, tzn. PFM i Banco, właściwie nigdy nie zaprzestały działalności. Co jakiś czas koncertowały, a w ostatnich 10 latach przeżywały renesans popularności. PFM regularnie wydaje premierowe płyty. W mojej ocenie, ich ostatnie płyty tzn. „Stati Di Immaginacione” z roku 2006 i „PFM In Classic: Da Mozart A Celebration” z 2013, są lepsze od niektórych z lat 70-tych. Niestety o zespole Banco trzeba już chyba mówić w czasie przeszłym. W styczniu 2014 r. zginął w wypadku, charyzmatyczny wokalista grupy – Francesko Di Giacomo.
Płyty PFM z 2006 i 2013 r.
Od początku tego wieku można zaobserwować gwałtowny wzrost zainteresowania włoskim rockiem z lat 70-tych wieku ubiegłego. Ten swoisty renesans wystąpił we Włoszech (co jest zrozumiałe) i w… Japonii (co jest zaskakujące). Na tej fali wiele wspaniałych grup z tamtych lat, zostało reaktywowanych. Jedne – w składach niemal identycznych, jak wtedy, inne w składach mocno zmienionych. Dla mnie było przeżyciem absolutnie fascynującym, że mogłem usłyszeć na koncertach: PFM, Banco, Arti e Mestieri, New Trols, Le Orme, Baletto Di Bronzo, Raccomandata Ricevuta Ritorno, Goblin. Jak do tego doszło i jakie były moje wrażenia, opiszę w kolejnym poście.
Witam
przeczytałem artykuł przypadkowo , a natchnieniem była aktualnie słuchana płyta Apoteosi .
Niestety to muzyka dla kolekcjonerów i „smakoszy ” nieprzebrana kopalnia która nadal produkuje piękne utwory
Pozdrawiam
Pozdrawiam bratnią duszę – fana włoskiego rocka progresywnego 🙂
Witam, jestem wielkim fanem wloszczyzny, mam piękny zbiór włoskich płyt ze Złotej Ery i stale trafiam na nowe, fantastyczne „perełki” ze słonecznej Italii…. Prowadziłem kiedyś dział „Włoski Rock Progresywny” na ProgRock-u , ale „dobrzy ludzie” mnie wygryźli…. Szkoda, bo starałem się ludziom przybliżyć tą wspaniałą muzykę, pokazać różnicę pomiędzy starym włoskim progiem a nędznymi współczesnymi wypocinami różnych neoprogresywnych „artystów”….. Cały czas myślę o stronie poświęconej tej muzyce, z recenzjami płyt, fragmentami muzyki, wywiadami, ciekawostkami itp…. ale brak czasu powoduje że te plany ciągle pozostają planami….
U mnie jest podobnie: brak czasu, żeby napisać porządny artykuł lub recenzję. Jeśli masz jakiś gotowy tekst, to chętnie go zamieszczę w moim dziale „Progrock”. Wpisy z tego działu nie są tak poczytne, jak modowe, lub gospodarcze, ale i tak odnotowują po kilka tysięcy odsłon 🙂
Wszystkie teksty i recenzje poświęcone RPI zamieściłem na ProgRock.org – a było ich naprawdę sporo. Są moją własnością więc możesz je też zamieścić, ale jeśli czas pozwoli – szykuję długi artykuł poświęcony temu fenomenowi – bo tylko tak można określić to co się wydarzyło we Włoszech w latach 70-tych….
https://issuu.com/progrockorgpl/docs/biuletyn052011 – to link do biuletynu w którym to i owo opisalem….
Znam ten biuletyn. Kiedyś się nim zachwycałem i czytałem od deski do deski. Był pięknie i profesjonalnie wydawany.
latte e miele – pappilon – jedna z najlepszych włoskich płyt z kręgu rocka progresywnego,bez wątpienia.