Kwiecień to dla ptaków nowy początek. Ptaki wędrowne wracają z zimowisk, zajmują dogodne rewiry, łączą się w pary i przystępują do lęgów. Ptaki osiadłe mają więcej czasu na dobre rozpoznanie terenu i wybranie bezpiecznego miejsca na gniazdo. Te, które żyją w stałych parach (np. sójki lub sierpówki), dość wcześnie zaczynają budowę gniazd ale i te, które muszą najpierw znaleźć partnera/partnerkę (np. sikory, szpaki, czy kosy), też nie próżnują. W moim ogródku i w jego sąsiedztwie znajdują się dwie budki lęgowe dla sikor i już w styczniu obserwowałem duże nimi zainteresowanie. W lutym widziałem pary bogatek dokonujące inspekcji mojej budki co jest o tyle dziwne, że wówczas pary nie powinny były się jeszcze utworzyć. Później bogatki na dość długo zniknęły, gdy mój ogródek objęło w panowanie wielkie stado czyży. Gdy piszę ten wpis, czyże już odleciały na swoje tereny lęgowe na północy i zrobiło się trochę pusto. Jako reminiscencję po ich długiej obecności, zamieszczam poniżej zdjęcia szczygła, który na krótko przyłączył się do stada czyży i korzystał z mojego karmnika.
Pisałem poprzednio o ptakach, których obecność w moim ogródku – podobnie jak powyższego szczygła – miała związek z obecnością czyży. Ale wiosenna krzątanina obejmowała też ptaki, które są stałymi gośćmi mojej posesji i chętnie korzystają z karmników, które dla nich przygotowałem. Wypada tu wspomnieć przede wszystkim o sójkach, które były moimi wiernymi towarzyszkami przez całą zimę, kuszone orzeszkami arachidowymi, które wysypywałem do karmnika specjalnie dla nich. Gdy tylko wysypałem porcję orzeszków natychmiast się zjawiały i na wyścigi je porywały, odlatywały celem ukrycia w jakimś upatrzonym miejscu i wracały po następne. Ten proces ukrywania przebiegał czasami w zasięgu mojego wzroku, czyli bardzo blisko karmnika. Chodziło zapewne o to, żeby jak najszybciej wrócić po kolejny orzeszek. Niestety takie pośpieszne ukrywanie miało tę wadę, że czasami bywało dostrzeżone przez srokę, która następnie przylatywała i bezczelnie zabierała ukryty orzeszek.
Sójka zabierająca z karmnika orzeszki arachidowe.
Ukrywanie orzeszków polegało niekiedy na ich wetknięciu w trawę i przykryciu liśćmi.
Sójka obserwująca okolicę.
Kilka dni temu moje sójki rozpoczęły budowę gniazda.
Gniazdo znajduje się w gęstej tui.
Taki wiecheć będzie bardzo przydatny w budowie warstwy izolacyjnej.
Spośród innych ptaków, które były u mnie ostatnio częstymi gośćmi, wymienić należy dzięcioły, zięby i szpaki. Zięby i szpaki zapewne poszukają sobie miejsc na lęgi gdzieś poza zasięgiem moich obserwacji, natomiast dzięcioły prawdopodobnie pozostaną w pobliżu i będę miał okazję – jak co roku – obserwować dorosłe karmiące młode. A później – po usamodzielnieniu się – młode będą jeszcze przez jakiś czas pozostawać w bezpośrednim sąsiedztwie mojego ogródka.
Samiec dzięcioła dużego przy specjalnym karmniku, który wymyśliłem jako przeznaczony dla dzięciołów.
Jeszcze raz dzięcioł duży z innej perspektywy.
O ile dzięcioł duży to gatunek bardzo licznie występujący w całej Polsce, to widoczny na zdjęciu dzięcioł białoszyi jest gatunkiem bardzo rzadkim.
To nadzwyczajny zbieg okoliczności, ale rzadkie dzięcioły białoszyje występują dość licznie w okolicach mojego domu. Każdego roku mają lęgi gdzieś w pobliżu.
Te zdjęcia zrobiłem w ubiegłym roku. Widać na nich samicę dzięcioła białoszyjego karmiącą młodego.
Szpaki bardzo lubią pokarm przygotowany dla dzięcioła (a czego szpaki nie lubią?), ale mają duże trudności z korzystaniem z dzięciołowego karmnika – nie są przystosowane do poruszania się po pniu. Ale dają radę; często wspomagając się machaniem skrzydłami.
Typowy pokarm dla szpaków to jabłka, które są rozwieszone na specjalnej gałęzi nazywanej przeze mnie karmnikiem dla szpaków.
W okresie godowym upierzenie samców szpaków bardzo się różni od upierzenia samic. Tu możemy podziwiać samca w szacie godowej.
Kolejny samiec na trawniku.
Późną wiosną i latem, trawniki są głównym miejscem żerowania szpaków. Już teraz ptaki sprawdzają czy nie da się tam znaleźć czegoś do jedzenia, ale jest jeszcze trochę za wcześnie: nie ma ani larw, ani dżdżownic.
Zięby to nie jest częsty widok w moim ogródku, ale ten rok należy do wyjątkowych. Najpierw było obecnych kilka samic a ostatnio dołączył do nich samiec. Na zdjęciu samica.
Zięba samica w dwóch ujęciach.
Zięba – samiec.
Samiec zięby jest intensywnie ubarwiony, szczególnie w okolicach głowy.
Samica.
Zięby są bardzo ostrożne i do karmnika się nawet nie zbliżały. Specjalnie dla nich wysypywałem ziarna słonecznika na obrzeżu mojego ogródka.
Zięba – samica.
Ziarna rozsypane na ziemi były przez zięby akceptowane, ziarna w karmniku – zdecydowanie nie.
Na zdjęciu głównym wpisu widać dorodnego samca kosa, zatem na koniec – kilka zdań o kosach. Te sympatyczne ptaki towarzyszą mi od lat i każdego roku zakładają lęg w moim pobliżu. Niestety w ostatnich latach były to lęgi nieudane. Zawsze jakiejś sroce udawało się odkryć usytuowanie gniazda, co było wyrokiem śmierci na ledwie wyklute pisklaki. Może w tym roku będzie inaczej? Budowa gniazda się już zaczęła, a miejsce wydaje mi się dość bezpieczne.
Kos – samica na trawniku.
Kos – samiec obserwuje teren.
Samica – od czasu do czasu – zalatuje na posiłek do karmnika.
Ale na ogół woli ziarna rozsypane na ziemi.
Kos – samiec od karmnika stroni, ale pokarmem wysypanym na ziemi nie pogardzi.
Gdy na trawniku pojawią się larwy owadów, robaki i dżdżownice, będzie to główne źródło pokarmu dla kosa. Jeśli lęg się powiedzie to tutaj rodzice będą szukać pokarmu dla młodych.
Samica dokonuje inspekcji trawnika, ale na razie nie znajduje na mim żadnych przysmaków.
