W parkach, na różnych skwerach i trawnikach można obecnie obserwować interesujące zjawisko: młode szpaki – tzw. podloty – dokarmiane przez dorosłe osobniki. Większość młodych szpaków, które wylęgły się w budkach lęgowych jakich wiele w naszych miastach, opuściła już budki, potrafi samodzielnie latać (choć robi to trochę niezdarnie) ale nie umie jeszcze samodzielnie zdobywać pożywienia. Młode ptaki są pod opieką rodziców, którzy je dokarmiają. Z naszego, ludzkiego punktu widzenia może się wydawać dziwne, że te młode się nie gubią; nie rozpierzchają się gdzieś w różnych kierunkach i nie tracą kontaktu z rodzicami. Tak się jednak nie dzieje: przez cały okres bycia podlotem ptak pozostaje w stałym kontakcie z rodzicami i jest przez nich dokarmiany. Gdyby ten kontakt się urwał – młody nie miałby szans na przeżycie.
Trzeba wiedzieć, że młode ptaki już nigdy nie wracają do budki lęgowej (a ogólniej – do gniazda) po jej opuszczeniu. Zaczynają nowy etap wchodzenia w dorosłość ale potrzebują około dwóch tygodni, żeby opanować sztukę samodzielnego zdobywania pokarmu. I właśnie w tym okresie łatwo jest zaobserwować młode szpaki, które na parkowych trawnikach podążają krok w krok za dorosłymi i tylko rozdziawiają dzioby, gdy rodzic wyciągnie z ziemi jakąś dżdżownicę. Młode szpaki bardzo wyraźnie różnią się od dorosłych upierzeniem i kolorem dzioba. Jak to widać na zdjęciu powyżej, młode są jednolicie brązowe i tylko na skrzydłach mają jaśniejsze paski. Ich upierzenie jest matowe (w przeciwieństwie do błyszczącego upierzenia dorosłych) a dziób brązowy a nie żółty.
Młode szpaki bezpośrednio po opuszczeniu budki lęgowej, to obraz nędzy i rozpaczy: ich upierzenie jest zanieczyszczone odchodami, a pióra są pozlepiane.
Jednak instynktowne zabiegi pielęgnacyjne szybko doprowadzają upierzenie do stanu idealnego.
Pomocne w tym są kąpiele.
I młody szpak zaczyna wyglądać bardzo ładnie.
To jest właśnie widok, który można zaobserwować w parkach: dorosły szpak szuka na trawniku pokarmu a dwa młode podążają za nim czekając na nakarmienie.
Młody szpak pilnie obserwuje poczynania rodzica, ale musi minąć trochę czasu zanim sam się nauczy jak zdobywa się pożywienie.
To moment karmienia tyle tylko, że nie na trawniku a na gałęzi drzewa.
Obecnie – po kilku dniach bez opadów i przy ciepłej słonecznej pogodzie – dostęp do typowego pokarmu młodych szpaków jest ograniczony: dżdżownice pochowały się głęboko w ziemi, mniej jest także larw i różnych robaków. Można więc zobaczyć młode szpaki karmione owocami (najczęściej są to wczesne czereśnie). Jest to rozwiązanie awaryjne, bowiem młode, które się szybko rozwijają, potrzebują diety wysoko białkowej. Owoce mogą być ewentualnym uzupełnieniem, ale nie mogą być podstawą.
Gdy młode szpaki się już usamodzielnią, zaczną się gromadzić w stada i wspólnie poszukiwać pokarmu. Zacznie się też okres pierwszego pierzenia wskutek czego ich upierzenie się radykalnie zmieni i staną się nierozróżnialne od dorosłych osobników. Widok młodego szpaka w trakcie pierzenia jest bardzo ciekawy bowiem ma on część piór typowych dla osobnika dorosłego a część typowych dla podlota.
Dorosły samiec obskubujący czereśnię.
Młody czekający na nakarmienie.
Młody szpak w okresie pierzenia: na brzuchu ma już „dorosłe” pióra, a na piersi, grzbiecie i głowie, jeszcze „młodzieńcze”.
Dwa młode szpaki, z których pierwszy już niemal zakończył proces pierzenia, a drugi ma jeszcze „młodzieńcze” pióra na głowie.
